Smurfen in Persepolis

Een van de plaatsen waar we erg naar uitkijken is Persepolis, de oude stad van koning Darius die uiteindelijk door Alexander de Grote is vernietigd. Een mooi verjaardagscadeautje voor Anne die op deze dag 58 jaren oud wordt. Netty heeft voor hem een mooi boek uit Nederland meegebracht als cadeau en zodra er verbinding is stroomt de app vol met felicitaties. Leuk om mee te maken.
Persepolis zelf is ook voor de Iraniërs een grote attractie. Zeker nu het vrijdag is. We zien zelf relatief weinig andere toeristen. Parkeren kost 200.000, maar we krijgen geen bonnetje. Iranian ticket lacht de parkeerwachter. Het parkeerterrein zelf is berekend op een grote toeloop, die er gelukkig niet is. Via splinternieuwe kassagebouwen met allerlei scanapparatuur dat niet gebruikt wordt, lopen we naar de oude stad. Prachtig gezicht. Via een trap met zeker voor Iraanse begrippen, kleine treden lopen we de stad binnen.

Meteen onder de oude poort door, versierd met pilaren en paarden. Indrukwekkend dat de paarden zo gedetailleerd gebeeldhouwd zijn. En om te bedenken dat ze er al sinds de stad in 330 vernietigd werd er in weer en wind bij ligt. In deze zelfde entree hebben vroegere bezoekers hun sporen nagelaten, o.a. de Nederlanders A. Bakker en C.D. Bruijn die in 1704 in opdracht van Amsterdam deze stad bezochten.

De tombes die uitgehouwen zijn in de berg, doen ons aan de Jordaanse plaats Petra denken. Zelfde sfeer, zelfde kleur rotsen, andere reliëfs.

Hoogtepunt zijn de duizenden basreliëfs die overal te vinden zijn. Ze zijn zeer gedetailleerd uitgehouwen in hele harde steen, waardoor de tekeningen goed bewaard zijn gebleven en nog steeds goed zichtbaar zijn. Allerlei mensen staan afgebeeld, van allerlei landen met cadeaus voor koning Darius. Ook keert steeds het beeld terug van een leeuw die een koe aanvalt.

Netty kon het niet laten om de basreliëfs een nog wat modernere uitstraling te geven door een nieuw volkje toe te voegen, de smurfen. Gekregen van de Lidl in Bulgarije.

Net buiten de poort even heerlijk geluncht, waarna we een plekje voor de overnachting gingen zoeken. Dat zou moeten kunnen bij het hotelcomplex halverwege de toegangsweg. De beheerder had echter niet zoveel zin en vroeg maar liefst 25 euro voor een plekje langs de weg. Dat was ons te gortig, dus maar door naar Shiraz, vijftig kilometer verder. Daar een heerlijk plekje op een toeristisch complex, met speciaal voor de camperaars een eigen wc en douche. Omdat wij de enige camperaars zijn, is het helemaal voor ons alleen. Voor de voetstapwc hebben ze een prachtige oplossing gevonden, namelijk een po-stoel precies boven het hurktoilet.