Qazvin en Alamut Vallei

Omdat er in Iran geen campings zijn, is het handig om vooraf te bedenken waar je wilt overnachten. Dat scheelt een heleboel tijd en wellicht stress. Voor het donker is wil je wel ergens staan waar het veilig is. Gelukkig zijn er meer mensen die Iran hebben bezocht. In de app I overlander, kun je locaties, parkeerplaatsen of andere overnachtingsplekken vinden waar al eerder mensen hebben gestaan. Soms staat er ook nog bij hoeveel het kost, en wat er aan voorzieningen zijn. Deze zijn vaak niet meer dan (openbare) toiletten, maar soms ook echte pareltjes. In Qazvin, stond een plek in een park bij een moskee of een openbare parkeerplaats bij een mausoleum. Bij een moskee, heb je altijd geluidsoverlast op de gekste tijden, dus die viel af. mausoleum lag 16 kilometer van het centrum, ook niet écht fijn. We moeten maar eens wat rondkijken. In de stad werd een park aangegeven het Berejinpark,

Laten we daar maar gaan kijken. Het bleek een park te zijn, met veel recreatie mogelijkheden , zoals picknicken maar ook op een aantal plekken wat vertier met een aantal draaimolens, en een rodelbaan.

We gaan daar maar staan en maken een lekker campingdiner. Al snel zijn er een aantal nieuwsgierige mensen. Dit keer een vader met zoontje. Even binnen laten kijken en de snoepjes die we al eerder hadden gekregen, kregen een goede ontvanger. Later komt de vader nog even terug, hij had even gevraagd of we hier vannacht mochten staan. Wij dachten zelf van wel, en dat was ook geen enkel probleem. Ongevraagd weer eens prima geholpen. Heerlijk geslapen, een hond horen blaffen en een brommer voorbij horen rijden.

De volgende dag gaan we de bergen in . Prachtige route door de vallei, met als doel de kastelen van de assensins, oude kastelen uit de middeleeuwen.of wat er nog van over is. Rijden in de bergen gaat niet snel, ook kunnen we geen ‘rondje’ rijden en moeten we dus dezelfde weg terug. Het is een drukke dag op de berg, het is vrijdag dus veel mensen vrij. Onderweg weer de nodige fotosessies met Iraanse gezinnen, kopjes thee, snoepjes, brood en dit keer een soort stengel die je kunt ‘pellen’ en eten. Doet ons denken aan zuring.

Na zo’n 65 kilometer komen we bij een klein maar gezellig meertje, Lake Evan. Een plaats waar het gezellig druk is met vriendengroepen, families en wij als de enige toeristen

. Een groep jonge mannen, wel zo’n twintig stuks die helemaal,los gaan op muziek, van traditioneel tot een soort Iraanse House. Anne was gelijk uitgenodigd om mee te doen. Ook kwam de waterpijp en de bbq uit de auto’s. Veel lawaai, maar ach een kniesoor die daar op let. Een groep moderne Iraniërs, qua kleding, komen op ons af en willen graag op de foto. Één van de meiden spreekt redelijk goed Engels. We hebben het gezellig en er worden Instagram adressen uitgewisseld. Ondanks hun moderne uiterlijk en de woonplaats Teheran, zijn de dames en heren traditioneel. De dame die goed Engels sprak, was hierin afgestudeerd, ondertussen getrouwd, werkte niet, en uit alles bleek dat ze wachtte op de bevruchting. Nee ze had er geen moeite mee om thuis te zijn, als getrouwde vrouw. Dat wij het In Nederland ietsje anders doen vond ze wel bijzonder, misschien gaat dat in Iran ook nog wel eens veranderen. Wie weet, zal dat ooit eens het geval zijn. Let op de hand van de jongens links op Anne zijn schouder, zo lief. dame met blauwe hoofddoek is de vertaler van het stel.

We slapen bij het meer en krijgen onze eerste hoosbui. De hele nacht regen. Kijken of we weg kunnen komen van dit niet gedraineerde terrein. Anne zaagt twee takken van bomen, en zo kunnen we door de stroompjes water de weg bereiken. Onderweg nog regen en veel mist. Een bijzondere ervaring om in één dag zo’ n verschillend landschap te ervaren.