Taxi-oorlog in Yerevan

Een dagje Yervan doen we helemaal in Armeense stijl. De B&B van Sandra ligt in het dorpje Goght, zo’n 30 kilometer ten oosten van Yerevan. Vanuit het dorp gaan er om de tien minuten busjes naar de hoofdstad. Voor 50 eurocent per persoon zitten we een uur lang in een busje. We beginnen met een paar voetballertjes als medepassagiers, maar al snel komen er meer mensen in het busje. Er zijn zo’n 12 zitplaatsen en tien staanplaatsen en dat in een busje dat kleiner is dan de onze 😉 Het gaat allemaal zeer gedisciplineerd, jongeren gaan staan, ouderen zitten en een mebrouw verzameld alle tassen.
In Yerevan stoppen we bij een busstation. Daar vandaan is het nog zo’n 5 kilometer naar het centrum. Daarvoor nemen we een taxi. Een hele oude Wolga met veel schade. De deuren kunnen maar aan een kant open. De chauffeur spreekt goed Duits, hij heeft er 15 jaar gewerkt. Klaagt steen en been over de Armeense economie. Slaat een slaatje uit de rit omdat hij zogenaamd te weinig wisselgeld heeft, maar goed, we zijn in een goed humeur, dus laat maar zitten.
In Yerevan is het rustig. Het is maandag en de volgende dag is een nationale feestdag, bevrijdingsdag. Voor velen is de maandag een extra vrije dag. Ook de musea zijn helaas dicht, maar goed er blijft genoeg over om te bekijken. We wandelen van het centrale plein door de stad. De grote winkelstraat is voor de happy few, met alle dure westerse merken. Als je gemiddeld een tientje per dag verdient, dan is een bloesje van 150 euro wel een hele uitgave.

Yerevan heeft ook een filmfestival. Waar gestreden wordt om de gouden abrikoos en rijkelijk abrikozenjenever wordt geschonken. Centraal daarin is bioscoop Moscow, een mooi Russisch gebouw aan een gezellig pleintje.
Centraal in de stad staat de Opera, een lelijk brok steen met allemaal terrasjes en gezellige dingen er omheen. De vijver (zwanenmeer) wordt net gerenoveerd nu het seizoen begint.

Voorbij de opera probeert een rijke projectontwikkelaar en kunstliefhebber het project Cascade nieuw leven in te blazen. De trappen en het monument ter herinnering aan 50 jaar vriendschap tussen Rusland en Armenië, worden door hem opgeknapt en omgeven door kunst, een glasmuseum en standbeelden, o.a. van Botero. Je ziet het aan de omgeving. Er worden dure appartementen gebouwd en er staan dure auto’s.

Bij een restaurant is een fotoshoot gaande rond een 2cv model Charleston. Laat dat nou precies het model zijn, waar wij ooit in getrouwd zijn. We vragen dus of we foto’s mogen maken. De ene dame blijkt Nederlands te zijn. Ze is mode-ontwerper en haar model wordt gefotografeerd bij de eend. De fotografe krijgt onze camera en maakt een paar mooie foto’s van ons. Erika blijkt ook nog een zus in Yerevan te hebben, die ontmoeten we verderop. Ze hebben een Nederlandse vader. Met die twee dames en Sandra hebben we volgens Sandra de helft van de Nederlanders in Armenië ontmoet.
In Yerevan zijn verschillende kunstnijverheidsmarkten, de zogenaamde vernissages. Bij de opera is er eentje met schilderijen. We vinden er niet een mooi exemplaar tussen. Tijd voor lunch, na ruim vijf weken heeft Netty zin in een pizza. We slaan de Pizza Hut over en gaan nar Sha Pizza. De ingrediënten zijn heerlijk vers, maar de bodem is niks. De bediening heeft er ook weinig zin in vandaag. Jammer. Op naar de volgende vernissage. Heel heel veel toeristentroep. Fluiten, koper, zilver en gebreide sokken. Netty koopt er een paar redelijk authentieke voor een redelijke prijs.
Tijd voor een taxi naar het herdenkingsmonument van de Armeense genocide, buiten het centrum op een heuvel. Omdat het maandag is, is het bijbehorende museum dicht en zijn er relatief weinig mensen. Mooi monument met een eeuwig brandende vlam in het midden.
Hiermee hebben we gezien wat we willen zien en besluiten een taxi naar Goght te nemen. De eerste de beste taxi op het parkeerterrein wil ons wel voor zes euro naar Goght brengen. Zijn collega verklaart hem voor gek. Al snel blijkt waarom, de chauffeur weet namelijk niet waar het ligt. Hij vraagt iedereen en wordt steeds bozer, zet de radio hard aan en gedraagt zich behoorlijk gestoord. Wij hoeven niet verder met deze meneer en vragen hem te stoppen bij het Hilton hotel waar we net langs rijden. Hij nog bozer. Ik geef hem 2 euro voor de rit, hebben we ook betaald om bij het monument te komen, dus een redelijke prijs. Hij ontploft zowat en wil zes euro, want dat hebben we afgesproken. Ja, naar Goght, maar daar willen we met deze man niet naartoe. We laten hem vloekend en tierend achter en zoeken een nieuwe taxi. Bij de standplaats even onderhandelen en dan gaan we met een nette meneer in een nette taxi op pad voor 12 euro. We wilden eigenlijk tien betalen, maar de weg gaat omhoog en dat kost meer brandstof was het argument. Konden we wel om lachen, dus vooruit maar. Ook deze meneer kent de weg niet en moet de weg vragen. Onderweg krijgen we snoepjes en ijskoffie. Heel vriendelijk allemaal. Tot we op de plaats bestemming zijn. Hij wil opeens het dubbele. 12 euro per persoon en niet per rit. Hij gaat bijna met mij op de vuist, maar ik weet hem toch rustig te houden en vraag hem mee te gaan naar Sandra. Zij spreekt Armeens. Sandra’s buurman bemoeit zich er ook nog even mee en we lopen door. Hij rijdt daarna weer weg. Volgens Sandra hebben we een prima prijs betaald, zelfs nog aan de hoge kant, dus die meneer moet niet zeuren.
‘s Avonds even aan de koffie met Zwitserse buren die met hun camper onderweg zijn naar China. Ze kunnen niet door Turmenistan en gaan daarom via Rusland naar Kazachstan. Zijn de hele wereld al over geweest en zeer relaxed.