Onze Russische gastvrouw is alweer vroeg op met haar beide hofdames. Echt wakker is ze echter niet. Als ik haar twee briefjes van duizend er bij geef zodat ze me een briefje van tienduizend terug kan geven, geeft ze me tien briefjes van duizend terug. Buiten staan twee gidsen klaar voor de begeleiding van een aantal gasten. Leuke jongens die goed Engels spreken. Ze vinden onze bus fantastisch.
De route naar de grens is prima. Gaten vallen mee en we rijden mooi langs de rivier die behoorlijk woest is door de regenval van de afgelopen nacht. Vlak voor de grens besteden we onze laatste tienduizend dram aan een fles vijfsterren Armeense cognac in geschenkverpakking met gratis glas. Bij de grens rijd ik richting het eerste hokje en word onmiddellijk terug gestuurd. Eerst naar binnen voor de paspoorten. Wij naar binnen, paspoorten keurig afgestempeld en Netty loopt vast door en ik haal de bus. Op naar het hokje en weer teruggefloten. Ik moet de autopapieren nog doen. Weer naar binnen en de autopapieren laten afstempelen. Buiten afgeven en ik kan richting eerste hokje, tenminste nadat een douanier in de bus en in kastjes heeft gekeken. Bij het hokje krijg ik te horen dat ik problemen heb. Ik heb mijn paspoort binnen af laten stempelen, maar als bestuurder van een auto had dit buiten bij dit hokje moeten gebeuren. Ondertussen groeit de rij auto’s achter mij en ik moet de bus maar even parkeren. Netty gaat maar koffie zetten. Dit kan wel even duren. Ik zie voortdurend mensen met enorme petten met mijn paspoort van het ene naar het andere hokje lopen. Na twintig minuten waren ze er uit, ik kon gewoon verder. De Georgische grens was helemaal nieuw. Nadat de paspoorten waren afgestempeld en er iemand binnen had gekeken, was het klaar en konden we verder. Verbaasd rijden we verder. Nu moeten we nog een verzekering, maar we zien geen mobiel kantoortje of iets dergelijks, wel veel aanbiedingen van waspoeder en toiletpapier. Dan toch een kantoortje. Mannen spreken geen Engels en snappen niet wat we bedoelen. Willen wel geld wisselen tegen een absurde lage koers. Verder maar weer.
In de eerste grote plaats naar een mooie nieuwe Duitse supermarkt en een bank. Bij de pinautomaat duwt een oud mannetje mij een pasje in de hand en een ander pasje met een pincode. Ik moet blijkbaar geld voor hem pinnen, maar hoeveel? Een schoonmaakster geeft aan dat hij 150 lari moet hebben. De pincode blijkt niet te kloppen, dus ik verwijs hem maar door naar de balie. De bank verkoopt ook verzekeringen, maar alleen voor een heel jaar, geen tijdelijke verzekeringen, daarvoor moeten we naar Tbilisi. Nou, daar gingen we toch al heen.
We hadden het adres van een hostel waar we misschien wel zouden kunnen parkeren. Dat blijkt in de praktijk in de oude binnenstad niet te kunnen. Allemaal kleine straatjes zonder veel parkeergelegenheid en een grote verkeerschaos. Op naar optie twee, boven de oude binnenstad is een soort pretpark met een kabelbaan naar de benedenstad. Daar hadden onze Zwitserse buren gestaan.
We kunnen het niet echt goed vinden en ik rijd bij een tweede poging mij vast in de nauwe straatjes en moet terug. Iemand achter mij snapt dat niet. Netty naar buiten om het verkeer te regelen. Ook weer weg. Netty doet nog een poging bij een hotel met eigen parkeerterrein, maar ook dat lukt niet. Dan eerst maar even de binnenstad uit. Even pauze, kopje thee en dan staat er een taxi naast ons. Ik de beste man vragen of hij iets wist. Hij sprak Duits en ging ons helpen. Eerst naar een hotel. Hij mee naar binnen, maar de manager wilde er niets van weten. Toen bij dat hotel naar een parkeerplek voor touringcars. Daar konden wij wel tussen vond hij, nou dat vonden de touringcarchauffeurs niet. Dan had hij nog een optie. Aan de overkant bij het busstation is een bewaakt parkeerterrein waar vooral lange afstand busjes staan. Even onderhandelen met de beheerder en we hebben voor vier euro per nacht een plek. Onze taxichauffeur wil voor al dit geregel niks hebben. Hij heeft ons graag geholpen. Hij krijgt van ons een kus en een pak Hollandse koekjes. De mannen van het parkeerterrein zullen goed op ons passen en we staan er gegarandeerd veilg, vertelt hij nog voor hij met zijn koekjes wegrijdt. Welkom in Tbilisi.