We cruisen nu door het land van alle Koerden, Iraans, Irakees en Turks., Koerdistan.Iedere man die ons begroet, en Anne een hand geeft, zegt direct: Hello I’m a Koerd, not Iran. EN slaat dan nog eens hard op zijn hart. Onderweg is niet alleen het fysieke landschap aan het veranderen ook de kleding, vooral van de mannen is erg anders. De pofbroek, de tulband en de brede riem of band van stof komt in beeld. Er kan zo een kromzwaard tussen worden gestopt. Grote snorren, horen ook bij dit plaatje, je ziet ze zo op op een Toyota truck de woestijn in rijden, roepend ten strijde. Maar ook de plaatjes van 1000 en 1 nacht, de pofbroek, samen met de krullende leren pantoffels.
Al rijdend komen dit soort beelden bij mij boven drijven. Het is een fel volkje, en zeer nationalistisch. Anne gaat onderweg naar een toilet, daar zat dus al iemand met zijn pofbroek op de enkels. Er zit geen slot op de deur, dichte deur betekende bezet. De beste man kwam scheldend en schreeuwend van het gemak. Anne maakte excuses en daarna waren het vrienden voor het leven?. Pittige reis vandaag met beste bergetappes, wel heel mooi, maar het gaat niet snel. In Sannandaj kwamen we net in de spits, ook hier weer chaos van vooral heel veel auto’s die allemaal vooraan bij het stoplicht willen staan. Gelukkig waren er af en toe stoplichten. We hadden bedacht in een park te gaan staan. Het was heerlijk weer dus het park was lekker druk met sportende mensen en uiteraard picknickende families. Veel jonge mensen, waar wij mee in gesprek kwamen. We moeten met iedereen op de foto, ook voetbal is natuurlijk een leuk onderwerp. De meeste jongeren spreken weinig Engels. Als je het écht wil leren, dan heb je extra lessen nodig buiten het onderwijs om. Ook hier dus niet voor iedereen weggelegd. Leuke jongens gesproken die inderdaad tot de bovenlaag behoren. Allebei een beugel, spreken goed Engels en durven ook over moeilijke onderwerpen te spreken.
Als we lekker hebben gegeten wordt er op de deur geklopt, had ik net de hoofddoek lekker af, mag zij weer op. Hoesan aan de deur, hij was al eerder geweest want hij wilde dat we achter het hek , wat gesloten was, gingen staan. We hadden al geïnformeerd of het een veilige plek was, politie al gesproken, kortom prima plek. Maar hij bleef maar aandringen. Hij had de sleutel van het hek en woonde daar ook. Lastige was dat hij 2 woorden Engels sprak. Uiteindelijk toch maar verkast om van het gezeur af te zijn, en hij bedoelde het goed.
Afwachten of we morgen weer verder kunnen. Maar zijn vriend klopte aan met Hoesan zijn telefoonnummer, dan konden we hem bellen als de poort open moest. Heerlijk geslapen en na een ontbijt op zoek naar Hoesan. Die was ondertussen ook wakker en heeft de poort open gemaakt. Toen hij als dank een paar Hollandsche klompjes kreeg was hij door het dolle heen. Deze nachtwaker, parkwachter heeft weer een mooi verhaal te vertellen. Ondertussen hebben we wel een probleem met de navigatie. Garmin de beste navigatie ter wereld, laat het afweten. Geen route meer zichtbaar alleen een globale lijn van richting. Daar redt je het niet mee. We hebben ook map.me thuis gedownload, maar niet het gehele land. We moeten dus op zoek naar WiFi. Via een wandelaar, die ‘ s ochtends in het park poëzie loopt te lezen, wijst hij ons op loopafstand een internetwinkel, tegenover de Uni. Helaas de beide dames willen ons graag helpen maar geen WiFi, alleen via vaste pc’s .
Er hing een poster van coffeenet, misschien daar. Wij er naar toe, maar ook daar geen WiFi. Dit is niet leuk meer, Anne baalt als een stekker. Anne loopt een telefoonwinkel in, waar ze ook reparaties doen. Zelf hadden ze WiFi op hun telefoon en hij heeft zijn password in Anne zijn telefoon geklopt. Nu alsnog map.me kunnen downloaden. Super lief en ook lef, want je weet het nooit of hier gedoe van kan komen. Hij wilde er niks voor hebben, zo zijn we weer gered, alleen op kaart rijden en vooral in de steden is niet fijn. Sowieso is iedereen hier super vriendelijk en we krijgen van allerlei mensen briefjes met hun gegevens, mochten er problemen ontstaan dan kunnen we bellen. ZIe dat in Nederland nog niet zo gebeuren.
Vandaag korte route naar Hammedan, stad van ruim 500 duizend inwoners, en al lang een historische stad. Ook veel vrouwen in zwarte chador of een zwarte cape over de kleding. De jonge meiden proberen er ook hier toch weer wat hipper uit te zien, maar t.o.v. Sannandaj is het hier een stuk traditioneler. Op zoek naar de tombe van Esther komt er een man naar ons toe met een doos koekjes. Heerlijk ook een voorbijganger, local, krijgt dit aangeboden. Wat kan het leven soms eenvoudig zijn om een ander blij te maken. Verschil hier is dat de mensen dit accepteren en het fijn vinden, geen achterdocht, waarom doet iemand dit, wat zit er achter. Kom daar in Nederland maar eens om.
Fijn door de stad gewandeld, en wat bijzondere plekken bekeken. Op het grote Khomeiny plein, is het voorjaar echt doorgebroken. Veel Iraniërs liggen in het gras tijdens de siësta, gezellige sfeer en ook hier weer heel veel bloemen. Zoals Reza gisteravond al zei: ” we wonen in de Islamic Republic of Iran, maar we houden hoop, en maken er elke dag het beste van, door in ieder geval positief te zijn, te lachen en te genieten van dit leven.”