Bagh-e- Fin

Vandaag zal het wat wisselend worden qua weer. We gaan er toch maar gewoon op uit. Eerst de was gehaald, lekker zeg zo’n stapel schone en droge was. Daarna met de taxi naar Bagh -e-Fin, de tuinen van Fin. Tuinen zijn aangelegd door Sjah Abbas de eerste. Samen met zijn courtisanes kon hij zich hier prima vermaken. De gebouwen zijn gerestaureerd en opgenomen in de lijst van World Heritage als voorbeeld voor de Perzische tuin. Inderdaad heel mooi aangelegd, prachtige vlieringen en alles ligt er piekfijn bij. In de tuin ligt een natuurlijke bron en met allerlei vernuftige hoogteverschillen kan het water goed gebruikt worden. Op het terrein zijn ook een museum en een hammam. Het ging hier vroeger wel wat wild, deugde je niet dan werd je tijdens een bad vakkundig een kopje kleiner gemaakt. Nog veel authentieke vormen, sterren, en veel mozaïeken en schilderijen. Ook een soort van Delfts blauw, alleen geschilderd niet op een tegel.

Net buiten de tuinen heerlijk geluncht in een Perzisch restaurant. Dat betekent lang uit zitten/liggen op een Perzisch kleed met een paar kussens in de rug. We kregen een heerlijke rijstschotel met kip (Netty) en lam (Anne). Bij het afrekenen aangesproken door een gezellige snorder. Hij had keurig een soort taxibordje op zijn dak geplakt. Voor een paar euro bracht hij ons naar de hammam van sultan mir ahmad. Onderweg geeft hij aan dat het in Iran wel wat vrolijker mag, net als in Holland waar je heerlijk whisky kunt drinken. In de hammam krijgen we korting op de entree, maar geen toegangskaartjes 😉

Binnen een mooi betegeld bad, buiten op het dak allemaal ronde koepeltjes met flessenbodems er in. Mooi uitzicht en leuk voor de foto’s.

‘s’Avonds willen we wel wat eten in het stadje en vragen onze vriendelijke receptionist om een tip. Hij vraagt ons vijf minuten te wachten, dan loopt hij met ons mee. Hij heeft wat eerder vrij en gaat de bus halen. Het restaurant dat hij voor ons in petto heeft, is helaas gesloten. Hij verwijst ons door naar de bazaar waar in een oude hammam een restaurant zit. Ziet er gezellig uit, maar er zijn vooral toeristen. Staat ook in alle gidsen.
De volgende ochtend blijkt ons opstapje bij de bus weg te zijn. Tot nu toe niks crimineels meegemaakt, maar blijkbaar heeft iemand behoefte aan een opstapje gehad. Mevrouw de manager kan ons niet helpen, haar Engels schietvtekort. De weg terug naar de doorgaande weg is lastiger dan heen. Je zou zeggen dat het dezelfde bochten zijn, maar toch is het vaker steken en is het echt millimeterwerk. De locals helpen graag met aanwijzingen. Met een paar kleine kransjes komen we weer aan de weg. Op naar Na ‘in.