Vorig jaar wilden we al eens richting de Albanese Alpen, maar er werd voor gewaarschuwd dat de wegen wel heel erg slecht zijn. Vooral als het heeft geregend kunnen er wel eens wat stenen verschuiven. Nu was het de weken voor wij in de buurt zijn wel droog, dus moesten we het maar eens proberen, Anne gaat als een volwaardige coureur achter het stuur. Vooraf afgesproken dat als het te eng is we gewoon terug gaan. De weg er naar toe leidt ons door prachtige natuur, ligt glooiend en veel boerderijtjes, en bijenkasten, en vooral veel,loslopend vee.
Prachtige nieuwe weg dus wij hebben het nog over een appeltje- eitje route, tot we opeens op gravel rijden. Prachtige bergen, een zonovergoten berghut waarbij wat kunt drinken en dan maar gaan. We rijden op een pas met stene, kuilen en toch ook nog wat plassen water . Links een berg, vaak overhangend gesteente, waarbij je met een hoge bus dus ook mee moet oppassen die niet te raken. Aan de rechterkant de diepte, en daar zit ik. Na 100 meter wil ik al wel terug, maar keren is ONMOGELIJK. Moet echt mijn best doen niet in paniek te raken. Een tegenligger maak het feest compleet. Anne moet nu achteruit rijden bij een rotswand en een afgrond. Ik stap uit. Achter ons stopt een auto die nu ook niet verder kan. Wie moet nu terugrijden? De tegenligger geeft aan dat hij een heel eind terug moet en dat wij het dus moeten doen.Anne gaat rakelings langs de rots want het ravijn is nog vervelender. De Albanees stapt in onze auto hij rijdt dit stuk bijna elke dag, je moet hem maar gelijk geloven. Ook zegt hij nog dat hij ambulance chauffeur is, wij zijn in goede handen. Nadat iedereen weer door kan, rijden we 18 km over dit soort paden om uiteindelijk Theti te bereiken. Een geïsoleerde gemeenschap, ja logisch, waar de huizen jog precies O in als vroeger. Houten pannen op de daken en vooral ook veel ingestorte panden. Je kunt er prachtig wandelen. Toen we er eindelijk waren barste het noodweer los,monster en heel veel regen. In het dal met om je heen alleen bergen en maar één weg terug wil ik het liefste maar één ding terug naar de bewoonde wereld. Vooral de regen bevalt mij niks en ik moet alleen al denken aan verschuivingen en glijpartijen. Met ons zware auto houd je er niks aan. Dus weer in de auto en dezelfde weg terug. Anne doet het geweldig qua rijden en je merkt dat off road rijden gewoon oefenen is, maar langs een ravijn oefenen is voor mij niet de beste methode.Geen foto’s van onderweg ik heb er gewoon geen tijd voor gehad. Er komt nog een filmpje. Anne had een camera voor op het stuur gezet. Voor mij dit nooit weer. Toen we terug waten bij de berghut konden we daar wel overnachten, na een biertje of twee weer de oude. Het is er prachtig maar ik rij er niet zo maar weer naar toe..
