Vandaag 230 km rijden, maar over de N2 schiet het lekker op. Misschien heb ik het al eens eerder gezegd, maar de mensen in dit land schitteren van optimisme en vrolijkheid. Vaak een lach op hun gezicht, ook bij werk wat wij misschien niet aan moeten denken, ze maken er gewoon wat van. Vandaag staan we aan zee, bij Salt Rock. Camping bij een hotel, in terrasvorm. We staan er prima.
Wat ook fijn is, eindelijk een wasmachine zodat we even flink kunnen wassen. Een soort van half automaat, met grote schoep. Binnen 45 minuten alles schoon en de wind doet de rest. Je mag hier alleen geen lijntjes ophangen tussen de palmbomen. Gelukkig mogen we het wasrek van de buren even lenen. Mooi windje dus alles snel weer droog. Het strand(zand) is prachtig. De onderstroom is zo heftig dat je als je langs de kustlijn loopt het zand onder je voeten vandaan trekt. Mooi is dat er een zwembad is aangelegd, met natuursteen dat gevuld wordt door de zee. Hier kun je dus prima het water in. Veel golven die over de rand beuken dus de durfallen staan natuurlijk daar.
Gegrild kipje als lunch en voor de rest beetje wandelen en boekje lezen. Er staan vooral Zuid Afrikanen, met hun vouwwagens. Alleen zien ze er veel stoerder uit, bijna altijd in legergroen, maar met prima bed en buitenkeuken en plaats om te schuilen voor de regen. Lekker dineren in het hotel en de wekker staat op 04.15 uur.
Vliegen op tijd en we moeten de auto nog inleveren. Als we aankomen tegen 05.10 is er nog niemand te zien. We leveren de auto in en de mannen vonden dat we maar veel gereden hadden. En dan nooit een band verwisselt, bijzonder voor ZA begrippen. We hebben ook geluk dat onze auto nog maar 4000 km had gereden. Bij het inchecken mooi op tijd en dat was maar goed ook. Voor deze interne vlucht hadden we alleen maar een print gekregen. Sowieso was het al een punt dat Anne door Britisch Airways werd gezien als een vrouw, Op zijn ticket stond dus Mrs. Dit was voor we weggingen al door Riksja gezien en i.o.m. BA was dit akkoord bevonden, maar alleen in een tekstregel, dus geen nieuwe bevestiging. Dat konden we gelukkig uitleggen. Maarrr helaas er was nog een fout gemaakt. Mijn ticket stond op Netty en mijn paspoort op Etje Nicoline. Helaas dat ging dus niet door. We moesten maar nieuwe tickets kopen. Al snel duidelijk dat deze jongen gewoon zijn werk deed, maar een senior medewerker heeft omdat we alleen naar Port Elizabeth vlogen akkoord gegeven. Dit stond dus NIET op mijn instapkaart maar wel in de computer. Hierdoor wel steeds “gedoe”, maar goed ik mocht dus mee. Geen gedonder met extra betalen of anderszins zoals je bij de goedkope aanbieders wel vaak als verdienmodel ziet. Om 09.00 bij de verhuur en we rijden nu rond in een lichtblauwe Toyota Carolla.
Ook nu vrij nieuwe auto dus hopelijk brengt deze ons ook waar we willen. Port Elizabeth(PE) is een havenstad, die door verdwijnen van auto industrie nu wat aftands aandoet. Ook heel veel meer troep langs de weg en heel veel townships met hutjes en schuurtjes. We rijden door heuvelachtig landschap met elektriciteitspalen met witte porseleinen doppen, alles bovengronds. In Kirkwood worden we verwacht en krijgen daar van de Nederlandse eigenaar Diederik een superior room. Dat is wel even wennen van een daktent naar een super modern ingerichte kamer. Heerlijk relaxen op de ligbedjes en even een klein knippertje.
We gaan nog even op pad voor een lunch en verder lekker lezen. ‘s Avonds schuiven we aan bij Diederik. Hij kookt zelf voor de gasten. Heel lekker ZA menu waar Diederik ook nog wat geschiedenis er tussendoor gooit. Heel gezellig samen met twee Oostenrijkers, en een politicus uit de regio die zich vooral inzet voor meer zonnepanelen voor stroom en (warm) water. Lekker wijntje erbij en een glaasje Amehoela en heerlijk slapen in een écht bed. Het leven is goed.