De wekker stond op vroeg, rustig ontbijten en dan naar de haven. De zon kwam net mooi op, zo tussen de kranen. Alle papieren in orde, naar de papieren van Pieter werd niet eens gevraagd. Heel gek vorig jaar was dit nogal een item. Tussen alle witte campers toch ook een hele mooie gespot. Achterop de tekst: Wij volgen ons hart, want dat klopt. Stel wat 9 maanden per jaar in de bus woont, de zon achterna ook te zien op de zijkant. Rustige overtocht, windkracht 2 dus geen hoge golven. Visum snel gepiept.
We hebben mazzel we mogen als eerste na de vrachtauto’s van boord. Hierdoor vooraan in de rij bij de douane en het inklaren van onze auto. Nadat Anne op de vragen of hij een geweer of een drone mee had, eerlijk nee kon antwoorden, mochten we verder. Niets om aan te geven en gelukkig ook niets uit te pakken. Zou ook raar zijn voor toeristen. Voor de locale, of Nederlandse Marokkanen is het soms een ander verhaal. Met hun auto vol spullen staan ze er soms uren. Nee het is geen kofferbakverkoop wat je ziet.
We rijden naar Asilah, wel eens eerder gestaan. Erg vol overal, rijden nog even door naar Camping Village Toeristique Briech. Nu rustig en prima, maar als alles vol zit moeten wij er niet aan denken. De manager leidt ons rond, laat alles trots zien. We staan op mooi stukje gras, mooi ruime plek en fijne douche en toiletten. Super schoon. Overal parkjes, zwembaden. En dieren die van gips zijn gemaakt. Zien er best eng uit. We doen er niet al te veel. Na veel doorrijden nu zin in een boek, wandelen en een goed gesprek. Zo brengen we de zondag door, terwijl de was wordt gedaan, en gevouwen weer netjes terug. Lekker schoon bed , dat moesten we wel zelf doen hoor.
Zo. Wat een vaart. En nu rustig genieten van Marokko.