Rabat

Onderweg naar de hoofdstad Rabat, met 541.000 inwoners. Combinatie van oud een nieuw. Eerder geweest toen startten we in Rabat Salé, overgevaren en de oude binnenstad bekeken. Nu over de brug gereden en geparkeerd in de buurt van het Mausoleum van Mohammed de V, de grootvader van de huidige koning. 

Genoeg ruimte, we moeten omhoog lopen. Prachtig onderhouden park,  maar helaas het pad wat we gelopen hebben houdt op. We vragen aan een tuinman, hoe we verder moeten. Hij wijst ons een “olifantenpaadje” wat redelijk stijl omhoog gaat. Netty is niet de meest behendige, maar met hulp van Anne klimmen we over het lage hekje bovenin. Scheelt 3 kilometer lopen.  Pfff… Netty heeft haar oefeningen wel weer gedaan. We lopen naar het plein. Aan beide kanten van de lange zijden is een ingang, bewaakt door twee leden van de Koninklijke garde te paard. Ze staan in een soort zandbak te trappelen, de paarden dan hè.  Het plein is enorm groot, aan de ene kant het  mausoleum van Mohammed de V en aan de andere kant de Hassan toren. De toren is nooit afgemaakt, en de Moskee die op het plein stond is in 1755 door een aardbeving vernietigd. Wat overbleef zijn de onderste stukken van de 400 pilaren. Deze staan nu op een nieuw voetstuk. Ook zijn ze niet allemaal even hoog. Je krijgt wel een beeld hoe groot de moskee en het plein samen waren, er konden 40.000 gelovigen terecht. Het plein wordt door veel mensen bezocht en je kunt er ook zitten op bankjes die tegen de pilaren aan staan. Als wij er zijn is het mooi zonnig. We lopen van de toren naar het mausoleum. Ook hier staan wachters voor de ingang. Je loopt via een buitentrap  naar boven Eenmaal binnen kom je op een galerij en staat Mohammed beneden in zijn kist. Je kijkt  dus op hem neer. Ook hier in elke hoek van de galerij een wachter in vol ornaat.  Beneden op een zitzak zat een imam te lezen uit de Koran. Wij denken dat hij dat dagelijks een aantal keren doet. Mooi om te zien hoewel de pracht en praal eromheen natuurlijk wel buitenissig zijn t.o.v. een bevolking die het niet al te breed heeft. Anne is zo galant en verstandig om alleen de terugweg via het olifantenpaadje te nemen, we willen natuurlijk geen ongelukken. Netty wacht boven aan de weg, en na een kwartier komt de gele bus alweer voorrijden.  Op naar nieuwe avonturen.