Fris vannacht, bij het opstaan 13 graden, boven nul dat dan wel. De laatste 200 kilometer naar de eindbestemming Rocamadour. We rijden door veel mooie dorpjes, ondanks hun grootte allemaal voorzien van een Mairie, postkantoor en minimaal één kerk. We zijn in een gebied van lekkerbekken. Geitenkaas, foie gras (niet meer van deze tijd om dieren zo te mishandelen om zo hun lever dan extra te laten groeien), notenolie en truffels. We gaan naar camping Les Campagnes. Net buiten het stadje, heel groen veel bomen en royale plaatsen. We komen aan tegen 13.00 uur. Helaas de camping is gesloten. Even weer wennen aan het Franse Le déjeuner, waar men eet en niet gestoord wil worden. Er is een kaartautomaat, maar de Fransman voor ons krijgt er geen ticket uit, wel is het geld afgeschreven. Ik zie een dame in een moestuin naast de camping. Vriendelijke groetend, vraagt ze of het lukt? Nou nee. Ze gaat hulp halen. De Fransman is er ook weer bij nu hij inziet dat er wat gebeurt. Blijkt dat de papierrol op is. De Fransman begint zelfs grappen te maken over papier, papier? Mijn hele camper zit vol pleepapier, hij heeft wel een rol. We zijn binnen en kunnen zelf een plekje zoeken. Na een uurtje in de benen. We lopen binnendoor naar de kapel. Deze staat ter hoogte van de parkeerplaats. We lopen de Chemin de Croix, verkeerd om. Dus van boven naar beneden, we beginnen bij XIV en eindigen bij I. Het verhaal is ons bekend en de staties zijn prachtig. Rocamadour is op een een rots, tegen een rots aan gebouwd. Hierdoor loop je lekker in de schaduw. Al sinds de middeleeuwen is het een belangrijk bedevaartsoord. De pelgrims die boete willen doen moeten op hun knieën de 216 tellende traptreden op om de Zwarte Madonna te kunnen zien. Dat gaat ons te ver. Helaas kom ik er niet in omdat ik mijn sjaal voor bedekte schouders nog in de bus heb liggen. Anne is wel naar binnen geweest maar foto’s maken kon niet tijdens een gebedsdienst. Na een mooie wandeling weer terug bij Limoe. Morgen gaan we verder het stadje bekijken.
Rocamadour is voor mij een bekend plekje. Lang geleden, toen we als gezin jaarlijks naar de Dordogne gingen in het huis van vroenden. Ste Foy de Longas. Afgelegen. Als pubers voden we dat minder. Rocamadour, toeristisch, mooi, daar gebeurde tenminste wat en je moet er eens geweest zijn.
we gaan er wel van uit dat je toen de kruisweg gelopen hebt 😉