Hosselen

De grens met Iran hadden we vrij snel bereikt. Vanaf Agri is er eigenlijk maar een weg meer naar het oosten met wat afslagen naar dorpjes. Bij de grens passeren we probleemloos allerlei hokjes en komen tot stilstand bij een Iraans hek. Aan Turkse kant snel de stempeltjes in het paspoort, maar de man van de auto-afhandeling stuurt ons terug. We hebben een stempeltje gemist. We mogen met één auto tegen het verkeer terug naar het eerste hokje voor het gemiste stempel. Bij Bé duurt het nog even, maar de naam Anne de Vries doet wonderen en we mogen weer door. Na de Turkse formaliteiten is het wachten op het Iraanse hek. Net op het moment dat Margriet koffie zet, gaat het opeens open. Wij snel naar binnen. Een jonge militair gaat beide voertuigen nauwgezet onderzoeken. Alle kastjes moeten open en hij voelt zelfs even in de waszak met blote handen. Ondertussen is hij in gesprek met een vriendelijke jongeman in burger, die er bij lijkt te horen. Onze burger neemt de Carnet de Passages en de paspoorten van ons over en gaat alvast met de administratie aan de slag. Hij helpt ons langs de grenswacht en we worden ontvangen in een keurig en erg warm kantoor van een mevrouw van de Customs. Zij heet ons welkom en regelt de formaliteiten. Vraagt ons wat we komen doen, waar we heen gaan en geeft ons een goodybag van Iran. Ze legt ook uit dat de jongen die ons zo behulpzaam is niet bij de autoriteiten hoort, maar een privé persoon die wel eens geld voor zijn diensten kan vragen. Zijn we er dus mooi ingetrapt. Ze geeft ons ook de wisselkoers die we moeten kunnen krijgen van de handelaren buiten en die hoger is dan de officiële. Uiteindelijk wordt alles geregeld. We moeten nog een kantoortje doen. Daarvoor moeten we onze vriend volgen in een taxi. Hopeloos veel vrachtverkeer waar we maar net tussen door kunnen en dan het laatste hokje. We wisselen eerst nog even dollars via onze vriend in de hoop dat we hem dan betaald hebben van de koerswinst. Ze balen al dat we een hogere koers willen dankzij de aardige mevrouw van de douane. Met pakken papier kunnen we verder, maar niet nadat we hebben afgerekend met onze vriend. Hij wil vijftig euro per auto. Ik bied tien. Allemaal gemopper van de mannetjes onderling. We hebben ondertussen wel alle papieren en paspoorten terug, maar nog niet het papiertje van de laatste slagboom. Bé wordt een beetje kort voor de kop en gaat dreigend met zijn truck richting plastic slagboom. Het bedrag is opeens ok en we kunnen door. Het geld zelf gaat naar de ‘baas’ van het stelletje hosselaars.

Na een paar kilometer stoppen we even voor een kopje koffie. Al snel stopt er een auto bij ons van de Iraanse lokale televisie. Ze willen graag weten waarom we naar Iran komen. Vrouwen wordt niets gevraagd, Bé wil niet in beeld, dus kan ik mijn eerste Iraanse woordvoering doen.

Tabriz is een behoorlijk grote stad en de navigatie van Bé en Margriet is niet helemaal duidelijk. Zo komen we op de taxibaan, moeten keren op erg drukke wegen en langs hele smalle straatjes. Onze Garmin was wat duidelijker en vrij snel vinden we Mozafer passenger park. Een mooi parkeerterrein met parkje en picknickplaatsen, wc, douche, kortom prima. Helaas krijgen de mannen van de gemeente de warme douches niet aan de praat.