Poëtisch Shiraz

“Shiraz is het Parijs van Iran”, volgens een Engelse leraar die we ontmoeten in het parkje bij de tombe van de beroemde Iraanse dichter Hafez. Hij is gepensioneerd, maar komt elke dag even naar dit parkje om te genieten van de bewonderaars van Hafez en om een praatje in het Engels te kunnen maken met de toeristen die hier komen. De Iraniërs die hier rondlopen zijn allemaal vrolijk. Ze houden van hun dichter en hebben naast de Koran vaak een dichtbundel van Hafez in huis. Ook kennen ze gedichten uit hun hoofd. Hafez helpt ook de Iraniërs met zijn gedichten. Dat doe je door een willekeurige bladzijde open te slaan en te lezen wat er staat. Het geeft je dan raad. Netty deed de proef op de som en las voor:
Wees, zelfs als die fout niet onze vrije keus was,
eens wat hoffelijker, Hafez, en zeg: Het was mijn fout.

Inderdaad goede raad voor vandaag. Sommige Iraniërs hier in Shiraz kunnen het ook wel gebruiken, want door het toenemende toerisme verdwijnt er wat van de gastvrijheid en zien ze de toerist meer als wandelende pinautomaat, dat is jammer. Als Netty thee besteld bij het terrasje in de tuin, wil de uitbater eerst 9 euro hebben. Als Netty boos wordt, wordt het zes euro. Nog steeds erg veel, onduidelijk is of het hier gaat om toerist zijn of vrouw zijn, of beide. Als we daarna een taxi willen nemen naar de moskee, kost dat eerst 4,50 euro. Belachelijk veel. Na wat soebatten zakken ze naar 2,40 euro. Wij willen niet meer dan 1,50 euro betalen. Ze gaan min of meer akkoord, maar als ik het aan het eind van de rit ook betaal, begint de chauffeur te mopperen. Gelukkig zijn er ook heel veel anderen. Het mannetje waar we twee hete flappen met groentevulling kopen met een flesje water, vraagt 90 cent, zeg maar de Iraanse prijs.

Shiraz heeft een oud centrum met prominent een groot fort, gebouwd door de machtige Karim Khan. Het leek eerst een ‘touristtrap’, maar was zeer de moeite waard. Mooi gekleurd glas, een heerlijk ruikende citrusboomgaard op het middenterrein en een hamman van mooi oud en glad marmer.

Verder zijn er paar moskeeën waarvan we de Valkir moskee hebben bezocht. Veel bloemen en rozen op de tegels en ornamenten. Ook een mooie zuilengalarij die een beetje aan de grote moskee van Cordoba deed denken, klein beetje hoor. De andere moskee ging net voor onze neus dicht en pas later op de middag weer open. Vriendelijke mensen wisten ons te vertellen dat het licht dan niet meer mooi is en dat je eigenlijk ‘s ochtends naar binnen moet, dan is het gekleurde glas het mooist.

Het centrum zelf bestaat nog uit een aaneenschakeling van bazaars. Veel professioneler dan we elders gezien hebben. Onderhandelen lukt echter niet. Zodra we een tegenbod doen, houden ze op, dat scheelt veel Rials. Gelukkig weten we nog een mooi dienblad te scoren. De tafelkleden moeten nog even wachten.

Op straat ontmoeten we ook een groep vrouwen in zwarte doeken die met Netty op de foto willen. Hilarische taferelen met een roze hoofddoek tussen een zee van zwarte. Jammer dat we het geluid niet kunnen laten horen, het was net een groep spreeuwen. Anne heeft verschillende telefoons in de handen gedrukt gekregen, zodat iedereen zijn eigen herinnering kreeg. Hilarisch om mee te maken.