De stadscamping van Riga, waar we eerder zijn geweest, ligt net buiten de grote brug die toegang heeft tot het oude centrum van de stad. Als we aanrijden is het toch heel anders dan 10(!) jaar geleden. De stad is uitgebreid en vooral de universiteit en een hotel staan op de plek van de eerdere camping. De camping is iets verplaatst en is nu achter de evenementenhallen. Daar is nu niets te doen trouwens. Het is dus even wat verder lopen. 0.9 km verder om precies te zijn. Maar dat maakt op een dag niet veel uit. We kijken of we stepje kunnen huren via de creditcard. We hebben een aantal weken geleden geoefend met de familie P. Vandaag is het zeer zonnig weer, we kunnen Pieter niet in de camper laten omdat we toch aantal uren weg zullen zijn. Dus gaan we toch lopen en niet met de step. Op Internet een stadwandeling gevonden van dolopreizen.nl dus we kunnen los. We lopen langs de meest bekende gebouwen zoals de Dom van Riga, het Raadhuisplein met het huis met de hoofden, en Ridder Roland. Veel leuk cafeetjes en terrassen. Anne, Jan en Peter hebben nog steeds het wereldrecord terras zitten van Riga in handen. Een Japanse dame die mij blijkbaar nogal Lets vindt uitzien, vraagt waar zij nu is. In Letland, in Riga, leg ik uit, waarschijnlijk een gast van een cruiseschip? Ik moet aanwijzen op de plattegrond in haar hand waar ze is. Ik help haar graag want volgend jaar zitten wij, als het allemaal goed gaat, in Japan. Hebben we ook zeker hulp nodig met de taal.
Het bezettingsmuseum geeft een beeld van Letland en de lange onderdrukking van dit land onder verschillende terreur van landen en dictators. Omdat Pieter mee is, kunnen we alleen om de beurt in het museum gaan. Netty trekt toch de stoute schoenen aan. Ik heb een beetje rare vraag, ziet u die man daarbuiten staan, met dat leuke hondje? Ja zegt de kassamevrouw en kijkt naar buiten naar Anne en Pieter. Zou dat hondje misschien samen met die leuke man naar binnen mogen? Zeker geen enkel probleem hoor. Nou dat is mazzel, het is leuker om samen te gaan en daarnaast is er best veel te zien schatten we in. Dan is 1,5 uur wachten wel wat lang. Pieter gedraagt zich voorbeeldig, misschien ook wel onder de indruk wat hij nu weer meemaakt.
Het museum is erg indrukwekkend, vooral om er persoonlijke verhalen worden verteld. Soms n.a.v. een foto, of een tekening die gemaakt is, of een kunstwerkje geborduurd van kleine draadjes die uit de kleiding was gevallen.
We eten een heerlijk stuk taart als lunch en lopen door het prachtige park wat naar het Vrijheidsbeeld leidt. Toen we hier eerder waren was Anne zo romantisch om een geel slot te kopen en met een stift de jaartallen 1988 en 2013 er op te zetten. We waren dat jaar 25 jaar getrouwd. Je gooit de sleutel daarna in het water. Anne heeft 1 sleutel in de bus opgehangen, maar nu niet meegenomen hoor om het slot te openen. Dat brengt ongeluk. We konden de brug wel terugvinden maar het slot niet. Wij denken naar de hoeveelheid sloten te zien, dat ze vast om de zoveel jaar worden verwijderd. Voor het vrijheidsbeeld, wat trouwens nooit is weggehaald, onder geen enkele onderdrukking van welk land dan ook, staat er fier in de zon en de blauwe lucht. Voor het beeld staan altijd twee bewakers die elkaar aflossen op gezette tijden. We zijn de hele dag al op sjouw en willen nog even van het zonnetje genieten bij de bus. Na 13.900 stappen hebben we ook wel weer genoeg gelopen. De calorieën van de taart is net als de regen als sneeuw voor de zon verdwenen.
