Door richting grens met als doel Babak kasteel. Een ruig kasteel in de bergen. We doen nog wat boodschappen in het dorpje er voor. Netty wordt als vrouw en toerist afgezet, dat heb je er van als je zo nodig zelf je boodschappen wilt doen. Het kasteel is toeristisch, maar het is nog geen seizoen. Er zijn dus maar een paar auto’s op het parkeerterrein en alle voorzieningen zijn nog dicht. Het kasteel zelf is via een trap en een wandeling van drie kilometer te bereiken. Dat is ons te ver. Er staat ook een jongen met een 4×4 die je met de auto kan brengen, maar hij is niet erg klantvriendelijk, maar het kan ook komen t hij geen woord over de grens spreekt. Hij luistert liever naar de radio. Dus geen klandizie van ons. We slapen er weer heerlijk.
Op naar Armenië. Dat valt nog niet mee. Eindeloze haarspeldbochten en we rijden ook nog eens vijftig kilometer verkeerd. Een deel van de route loopt langs de grens met de gebruikelijke wachtposten. Daar worden we aangehouden door twee militairen op een motor en twee stille agenten. Ze denken dat we de grensstreek gefilmd hebben. Als ik laat zien dat er alleen maar onschuldige zaken op de camera staan, schrijven ze voor de zekerheid alle gegevens over uit de paspoorten en visa. We mogen uiteindelijk gaan.
Bij de grens is het rustig en dat is maar goed ook, want het is een heel gedoe. Iran gaat prima. Bij het eerste loket krijgen we meloen aangeboden door de douanier., de gastvrijheid van de Iranees blijft onverminderd hoog. We ontmoeten Guy en Guilleaume uit Frankrijk die achter ons aan komen. Carnet de Passage gaat prima, dan nog een poortje waar ze alles nog een keer opschrijven en dan naar het Armeense deel. Daar gaat het behoorlijk trager. We moeten wegenbelasting betalen en de auto laten registreren. Dat is een hoop gedoe. Veel gedoe en een soort analfabeet die de gegevens moet invoeren. We moeten maar liefst 41 dollar wegenbelasting betalen. Als we later de wegen zien en voelen, snappen we niet waarvoor. Na 2,5 uur zijn dan eindelijk alle stempeltjes gezet, tenminste… Netty moet lopend de grens over en ik kan de auto halen. Maar dan moet het hek wel open. Dat duurt weer een eeuwigheid, maar het lukt. Dan staat er nog een mannetje op mij te wachten. Die moet de bus nog inspecteren. Hij vraagt of de Kalaznikov in het kastje ligt met een big smile. Ik antwoord maar dat we die nog gaan kopen in Armenië. Dan moet hij nog even naar binnen voor echt het allerlaatste stempeltje. We kunnen verder, maar eerst nog even een autoverzekering regelen. Armenië staat niet op de groene kaart. Voor 20 dollar regel ik een formulier vol stempels bij een man die baalde dat hij zijn kaartspel moest onderbreken voor een toerist.
We willen naar Tatev en volgens maps.me is er een mooie doorsteek. Als we die volgen komen we Guy en Guilleaume tegen. Verderop is het een modderpad, dus toch maar via de grote weg. We rijden nu samen op. Het schiet helemaal niks op door de vele haarspeldbochten en slechte wegen. Bovendien lopen we weer vast op een weggetje naar Tatev. Kinderen in het dorpje zien ons juichend twee keer voorbij komen. Voor donker gaan we het niet meer redden. We besluiten naar een hotel te gaan dat we bij de afslag zagen. Eerst willen ze niet dat we daar overnachten, maar als Netty de bus binnen laat zien aan de dames is het prima. We gaan daar samen eten en Guilleame neemt een kamer, want hij blijkt te liften met Guy in zijn camper. Het wordt een gezellige avond met fantastisch eten en we kunnen allemaal even douchen op de kamer van onze vriend de lifter.. Heerlijk warm, maar de volgende ochtend als hij zelf wil douchen, is het koud 😉
Ben benieuwd wat Armenië jullie verder aan verrassingen gaat brengen. Voelt wel anders dan Iran??