Na een warm afscheid van onze Franse vrienden op pad naar de kloosters van Noravank en Khor Virap. Zaterdag blijkt nationale schaapverplaatsdag te zijn. De ene na de andere kudde schapen wordt via de M2 verplaatst naar een volgend weitje.
Wij wachten geduldig tot de lucht van een paar honderd schapen en hun begeleiders voorbij is. Noravank is bijzonder. Het klooster ligt op een prachtige plek in een kloof. Overal holen en grotten. Het oorspronkelijke klooster is ook in en op die grotten gebouwd. Je voelt gewoon dat je op een speciale plek bent die al vanaf de vierde eeuw bemenst is. Ook al hebben Mongolen, Turken en aardbevingen de boel herhaalde malen kapot gemaakt, het is er nog steeds.
Een van de opvallende zaken is de aanwezigheid van allerlei kruizen, uitgetikt in steen. Ze zijn aangeleverd door kruisvaarders. In Armenië beginnen ze niet zo vroeg, dus toen we gingen parkeren was er nog geen parkeerwachter. Bij vertrek is hij er wel en wil graag 40 cent vangen. Onze Franse vrienden hebben mazzel, ze waren net eerder vertrokken.
Khor Virap is een van de bekendste plaatje van Armenië. Het klooster staat vlakbij de Ararat, de heilige berg voor de Armenen, die tot hun groot verdriet in Turkije staat. Het is er lekker druk. Ook hier weer een parkeerwachter, die op onze vraag naar de kosten vraagt wat we willen hebben. Anne krijgt spontaan al zijn kleingeld en wordt ter plekke benoemd tot nieuwe parkeerwachter. Op het parkeerterrein kun je ook duiven huren om terug naar Turkije te laten vliegen.
Ook hier voel je weer dat het een plek is met geschiedenis. Voor de Armenen extra speciaal vanwege de Ararat. Je ziet dat de grens letterlijk langs het klooster loopt. Aan de andere kant zie je de Turkse minaretten. De Ararat zelf is niet te zien, helemaal in de wolken. In de kerk zingt een schoolklas en zegt daarna een gezamenlijk gebed op. Weldoorvoede priesters lopen rond op het complex. Voor de Armenen is het speciaal om begraven te worden op deze plek. Er ligt dan ook een enorm kerkhof naast het klooster. Vaak met grote stenen, waarop de overledene levensgroot staat afgebeeld.
We lunchen in het dorpje. Specialiteit van de omgeving is vis uit de talrijke visvijvers. Netty koopt een mooi geroosterd exemplaar. Schoolkinderen onderweg naar de muziekschool kijken naar die rare buitenlanders die in hun parkje zitten te eten.
Dan op naar de tweede camping in Armenië, 3G’s van Nederlanders. We gaan even pinnen in een stadje en kunnen dan volgens beide navigatiesystemen binnendoor. Al snel zitten we op onverharde wegen in de rimboe. Toch maar weer terug naar de grote weg en via Yerevan. In Yerevan even tanken. De pompbediendes zijn erg nieuwsgierig en mogen dus even binnen kijken. Prachtig vinden ze het en wij krijgen allebei een ijskoffie. Via een hobbelige weg komen we in Goght bij de camping van Sandra. Een oase. Supernetjes, zwembad, heerlijke warme douches en een gezamenlijke keuken waar de houtkachel brandt. Haar man is aan het werk in Kazachstan om daar een rozenkwekerij op te zetten voor een Nederlands bedrijf. Zo zijn ze vijf jaar geleden ook in Armenië terecht gekomen. De kwekerij hebben ze uiteindelijk vaarwel gezegd en samen hebben ze een prachtige B&B en camping opgezet. Kijk maar eens op www.bedandbreakfast3gs.com
Wat een prachtig klooster! Liep wat achter met het lezen van jullie verhalen, was zelf een weekje met mijn moeder in Spanje, en zit weer helemaal in jullie reis. Wat leuk is dat jullie het zo beeldend beschrijven!
Alleen al als je er naar kijkt is het al bijzonder.
Ongelofelijk dat het nog steeds overeind is gebleven.