De ochtend na de storm werden we wakker van de kettingzagen. In rap tempo werd alle stormschade opgeruimd. Misschien mogen de mannen het hout houden net als jutters op het strand. In ieder geval zag onze camping er alweer netjes uit. Volgens de info kon je ook het chemisch toilet legen op de camping. De campingbazin verwees me naar het deksel van de beerput achter in de tuin. Daar kon het wel in. Tsja.
Daarna op naar Roemenië. De resterend wegen in Hongarije vielen mee omdat we een doorgaande route naar de grens namen. De kortste route was overigens via de Oekraïne geweest, maar we verwachten veel oponthoud bij de grens en besluiten maar via de grenspost bij Satu Mare te gaan. De grens ging soepel met een hele vriendelijke goed Engels sprekende douanier. Daarna wegenbelasting betaald voor een hele maand. Gelukkig gaat dat elektronisch in Roemenië en hoef je niet de zoveelste sticker op het raam. Daar zat ook al een mooi rondje duktape op geplakt vanwege een ster in de vooruit.
Daarna de tank vol, benzine en diesel zijn even duur, 1,50. Voor de Roemenen een beste prijs. Verderop de voorraadkastjes gevuld bij de Lidle en op naar het Roemeense platteland. Eerst een mooie nieuwe weg met veel verkeer, maar met heel veel bebouwde kom waar je vijftig mag en dat doen de meeste Roemenen ook braaf. Daarna veel haarspeldbochten en opgelapte B-wegen. Tenslotte kwamen we op de plaats van bestemming, het dorpje Breb. De tijd heeft hier al een tijdje stil gestaan. Smalle weggetjes tussen de huizen door. Eerst asfalt, maar al snel gravel en kasseien. Alle bewoners staren de grote bus na die door hun dorpje gromt. Na een kilometer komen we op een idyllisch plekje aan de rand van het dorp. Een jong Nederlands stel heeft hier een oude boerderij gekocht van een oude mevrouw. Die mevrouw woont nog op het erf. De schuur is washok en hostel geworden en de koeienweide camping. Een prachtig plekje om een paar dagen te staan.
