Vrij aan de Zwarte Zee

Voor ons lokt altijd het water en het liefst de zee. In Bulgarije is dat de Zwarte Zee, die hebben we al vaker gezien in Georgië, Turkije en Roemenië. We zijn benieuwd naar de Bulgaarse versie. De eerste glimp zien we in de grote havenplaats Varna. De camperplaats die we daar vinden, voldoet niet aan onze verwachtingen. Snel verder naar een publieke parkeerplaats bij een klooster. Dat is het ook niet. Dan een kleine terrassen camping aan zee. Het ziet er niet uit, stoffig, oud en vies sanitair en dat voor 25 euro. De kust is bijzonder toeristisch met heel veel hotels, appartementen en verkeer. Wanneer we een volgend bordje camping volgen, moeten we opeens betalen om het vakantiedorp binnen te rijden. Gelukkig is het eerste halfuur gratis en kunnen we op tijd ontsnappen. Verderop vinden we een camping bij een wat verlopen resort, St Georgs hotel campingsite. Op zich een redelijke plek en we besluiten hier eerst maar neer te strijken. Duitse Roemenen maken plaats voor ons. Met een big smile vraagt hij twee gulden voor de plek. Dat was vroeger altijd het eerste wat hij hoorde als hij vanuit Duitsland in Venlo wilde parkeren. Hij vindt onze bus mooi, kent het type goed omdat hij ze onderhouden heeft. Zelf heeft hij een moderne Sprinter helemaal verbouwd. In het restaurant eten we lekker Zwarte Zee mosselen. Prima. Het sanitair is vrij nieuw, maar wordt door Jan en alleman gebruikt die naar het strand gaat en helemaal niet goed schoongemaakt. Jammer, want het is op zich een mooi plekje.

De volgende ochtend maar snel verder. We volgen de dorpjes langs de Noordelijke kant langs Zwarte zee. We zoeken in een dorpje een afslag naar krijtrotsen, Kamen Briag. De plaatselijke onderwijzer ziet ons overleggen en komt vanaf het schoolplein naar ons toe om te vragen wat we zoeken. Gewoon rechtsaf naar het platform en dan zie je ze wel, antwoordt hij. En je kunt daar gewoon vrij kamperen met je camper. We hobbelen het pad af en vinden inderdaad een hele mooie plek. Er staat nog een bus en her en der wat tenten. Aan de rand van de vlakte vinden we een mooie plek voor de bus. De krijtrotsen lopen daar stijl naar beneden. Mensen klauteren er een pad af naar kleine strandjes en zwemmen en zonnen daar naakt. Wij blijven boven waar wat herdenkingsstenen zijn van mensen die naar beneden zijn gevallen. Uit de grond komt daar gas dat brandt als een eeuwige vlam. Eerst was die vlam dicht bij de rand waardoor mensen wel eens naar beneden vielen. Daarom is de vlam nu met een buis verlegd, een meter of 25 van de rand. Het is niet alleen een toeristische attractie, ‘s avonds koken locals er een potje op.

Na een heerlijk dagje en een rustige nacht, de volgende dag weer verder langs de mooie kust. Er komt daar niet alleen gas uit de grond, maar ook olie. Dat vangen ze op in grote (roestige) tanks. Ziet er gek uit. Verderop zoeken we een beroemde vuurtoren bij kaap Shabia. Eerst herkennen we de toren niet en denken we dat we verkeerd zijn. Op het plaatje in ons boek is de kleur veel roder. Een vrouw bij de toeristenkraam legt uit dat de toren van defensie is en dat die geen geld hebben om de toren te schilderen. Jammer.

Dan op zoek naar een kampeerplekje. Er moet nog een camping aan het strand zijn. Als we daar komen blijkt dat de meeste mensen wild kamperen langs en in de duinen. We vragen iemand of dat zo kan en die verzekert ons dat hetgeen probleem is. Prachtig, direct aan zee. We blijven 2 nachten. En dat in een Europees beschermd Natura 2000 gebied, dezelfde status als de Oostvaardersplassen. Wat opvalt is dat het er heel schoon is. Mensen ruimen heel netjes de rommel op. We kunnen hier ook lekker onze kampeerdouche uitproberen. De zwarte zak een middag in de zon en je hebt heerlijk warm douchewater.

Als we de derde dag wakker worden met een dreigende lucht, nemen we afscheid van ons mooie plekje en gaan op pad naar Roemenië.