De tweede dag bij Comme Ca levert spectaculaire gele luchten op. Zand uit de Sahara zit boven ons en komt af en toe met een licht buitje naar beneden. Je zou zeggen, je ziet het niet op een gele bus, maar niks is minder waar, de bus die zo mooi schoon was verandert in de loop van de dag in een heel erg vieze bus. Op aanraden van Femmy maken we een mooie wandeling door de omgeving. Onderweg zien we wat schapen en een oude Renault die langzaam één aan het worden is met de natuur. Femmy en Rob komen nog even borrelen bij de bus nadat we alle gebouwen en inventaris hebben bekeken. Ze kunnen nog jaren vooruit en als iemand nog een wijnvat nodig heeft, kan die zich melden bij Rob.
De volgende ochtend zien we dat de Sprinter ambulance met de twee dames van Terschelling ook gearriveerd is. Ze hebben een paar dagen met pech in België gestaan. We gaan gezellig met ze koffiedrinken bij Rob en Femmy. Veel kabaal en mooie verhalen. We gaan vertrekken met het idee dat we hier best wel eens weer zullen komen, bijvoorbeeld om in het hoogseizoen een handje te helpen.
Voor we verder reizen gaan we natuurlijk eerst alle Saharazand van Limoe afspuiten. Bij Oki passen we net niet onder het afdak, maar met de hogedrukspuit ziet Limoe er snel weer een stuk beter uit. We reizen weer zonder tolwegen en komen daardoor langs vele dorpen en stadjes richting Dijon. Daar is volgens Rob een gigantische Emmaus kringloopwinkel. We vinden er eentje en Netty koopt er 2 dekbedhoezen omdat we de reservehoezen vergeten zijn. Ten zuiden van Dijon begint de wijnstreek van de Bourgonje. Wij koersen op het Domaine MontMain, waar wij mogen overnachten omdat we lid zijn van France Passion. We hebben er een prachtig plekje, met uitzicht op het dal en de wijngaarden. We krijgen uitleg over het domaine en proeven verschillende mooie witte en rode wijnen. Met een doos vol gaan we weer terug naar de bus.
De volgende dag door naar de volgende boerderij uit het boek van France Passion. Dit keer een gemengd bedrijf ten zuiden van Grenoble. We volgen weer de Bison Fute, die hier Route d’Azur heet en dat is natuurlijk de kant die we op willen. Het gaat natuurlijk allemaal niet zo snel en aan het eind van de middag rijden we het erf op van la Ferme Bartabelle. Ze hadden nog niet helemaal op de komst van toeristen gerekend, we bleken de tweede camper te zijn. Het was een ongelofelijke bende op het erf. De plek die ze bedacht hadden voor campers lag hoog aan een modderig pad, daarom hadden ze een tijdelijk plekje gemaakt beneden bij een nieuwe schuur in aanbouw waar kalfjes en paarden ons nieuwsgierig aankeken. We hebben er heerlijk geslapen en geen kabaal van de dieren gehoord, waar de boer bang voor was.
Daarna op naar de Cote d’Azur.