Vandaag vertrek van Meteora garden camping, prima plek veel schaduw, zeer schoon maar wel gedateerd. We willen wel weer even een keertje vrij staan, hoe mooi de campings ook zijn er gaat niets boven een plekje in de natuur. We zijn nu in meer bevolkt gebied, dus minder ruimte. Het zal even zoeken worden. Bij het betalen van de camping spreek ik de eigenaresse. Zij heeft de camping van haar ouders overgenomen. Haar opa is er ooit mee begonnen om wat “huisjes” te verhuren. We hebben een boeiend gesprek over het mooie Griekenland, de economie, de politiek. Griekenland was het land waar de democratie is ontstaan, zegt zij en waar zijn we nu? Jongeren stemmen bijna niet meer, lezen alleen wat op Internet staat en nemen het als waarheid aan. Ze maakt zich zorgen. Veel belangrijker is om in gesprek te gaan met de mensen om je heen, je buren en ook goed kijken. In Athene eten mensen uit de vuilnisbak, dat is toch niet nodig. De bureaucratie (ook uitgevonden in Griekenland?) is er nog volop. COVID ondersteuning is via de gemeentes geregeld en de mensen die het dichtst bij het vuur zitten krijgen geld. Zij heeft de camping in 2021 niet open gehad omdat het niet opwoog tegen de kosten, buiten dat er zeer weinig toeristen waren. De camping heeft haar geleerd open te staan voor andere mensen met andere gewoontes. Ieder mens waar hij ook vandaan komt maakt mooie en minder mooie dingen mee, we zijn allemaal mensen. Zij houdt meer van de camping dan van de huisjes. De kampeerders begrijpen wat vrijheid is. Mooie levensles gekregen, van een mooi mens. We nemen afscheid met een stevige handdruk. We rijden richting Thessaloniki en zoeken naar een mooie plek aan het water. Duurt even maar we vinden in Paralia Kouloura een goed plekje. We staan op de weg tegen het strand aan. Er zijn een paar cafeetjes en een bakker. Het dorpje zelf Nea Mesagkala is zo klein dat we na één dag al verschillende dorpsbewoners moeten groeten. Ook de plaatselijke rolstoel bezitter komt elke dag even buurten. Ook is er een oud stel (80 plus) dat elke middag tegen 6 uur even een wandeltocht doen. De douche op het strand doet het niet, de vrouw wijst me dat er verderop ook nog een douche is. Als ik gedoucht en wel hen tegen kom op de terugweg klapt ze blij in haar handen. Het is te heet om te koken dus naar het dorp. Aan een ander tafeltje zit een stel. De man draagt klompen. Dat moet een Nederlander zijn. Nou dat klopt, een Grunniger oet Knoal (een Groninger uit Stadskanaal). Hij loopt altijd op klompen dus die gaan mee op vakantie. Zijn vriendin vindt het vooral lastig omdat de klompen, maatje zeilboot, veel ruimte innemen. Zij heeft samen met haar Griekse ex nog een zomerhuisje. Nu is haar nieuwe vriend hier ook met zijn klompen. Gezellig gekletst en weer het een en ander gehoord hoe de mensen hier leven en tevreden zijn met wat ze hebben. Denk wel dat de mensen in dit dorp geloven dat we hier in Nederland nog op klompen lopen.
