Noordwaarts

Zo langzamerhand wordt het weer tijd om aan de terugreis te denken. Daarvoor gaan we eerst richting Cambrils, waar we eerder een poging deden om de boerderij van Miro te bezoeken. Vandaag, op zondag, zou het wel open moeten zijn en dat klopt! De boerderij was van de familie Miro en Joan Miro ging er van jongs af aan iedere zomer naartoe om te werken. Hij liet er een mooi atelier bouwen. Er is geen origineel werk van hem te zien, maar het is wel een heel inspirerende omgeving. In zijn werk zijn talloze elementen uit de boerderij en uit de omgeving terug te zien. Bijvoorbeeld het schilderij met bloemen en vaas. Het tafeltje staat er nog en de bloemen kun je buiten plukken. We wandelen op ons gemakje door de boerderij, over het erf en door het prachtige atelier. De Spaans en Catalaans sprekende mevrouw had ons een app voor een Engelstalige audiotour meegegeven.

Na dit mooie culturele uitstapje stallen we Limoe weer in het doodlopende straatje bij het strand van Cambrils. Pieter heeft opeens last van zijn voorpoot en gaat op drie poten hinken. We komen een Spaanse tegen met een teckel die wel al eerder hadden ontmoet. Zij vraagt zich bezorgd af wat er met Pieter aan de hand is en weet nog wel een dierenarts. Er is niks te vinden aan zijn pootje of nagels en hij reageert ook nergens op. De volgende ochtend trippelt hij weer vrolijk op vier pootjes. Niks aan de hand 😉 Wij gaan door naar Pineda de Mar aan de Costa Brava. Daar blijven we dan tot woensdag om daar vandaan terug te rijden naar Nederland. Het is een gek camperplekje, midden tussen woonblokken, maar bij het ook nu in de winter levendige centrum en vlakbij het strand. Je kunt er met de trein makkelijk naar Barcelona. Dat doen we niet. Jan en Tineke zijn ook onderweg en komen ’s avonds naast ons staan. Netty had een flinke hoeveelheid pasta gemaakt, dus ze eten gezellig mee. De volgende dag lekker genieten van het mooie weer, wandelen (Anne en Netty) en fietsen (Jan en Tineke). ’s Middags nog even overleg met Martijn over olielekkage bij het achterwiel. Conclusie is dat we er rustig mee naar Nederland kunnen rijden en daar het keerringetje kunnen laten vervangen. ’s Avonds uit eten. We vinden een leuk tentje net de naam ‘Chicken & Fish’. Voor Spaanse begrippen zijn we wat vroeg, maar eigenlijk heel erg op tijd, want binnen no time stroomt het helemaal vol. Leuk en enthousiast personeel en heerlijk eten.

Op woensdagmorgen vertrekken we allemaal richting Nederland. Het is goed weer om te rijden en omdat we geen tolwegen nemen, wisselen lokale tweebaanswegen, rotondes en snelwegen elkaar af. Eind van de dag zijn we ten zuiden van Clermont Ferrand in Issoire, een klein stadje waar we het laatste plekje op de camperplaats bezetten. De volgende dag verder richting Reims. Het weer wordt minder, kouder en natter. Wel weer mooi licht van de opkomende zon. We willen vandaag logeren bij een wijnboer in de campagnestreek, maar die zitten nog niet echt op toeristen te wachten. De eerste roept gelijk dat hij geen plaats heeft, terwijl zijn terrein overduidelijk helemaal leeg is. De tweede doet de deur niet open. We gaan maar op een heel mooi camperplaatsje staan in een dorp verderop. Na een heerlijke nacht, waarin het buiten flink regent, gaan we voor de laatste etappe. Niet naar Kollum, maar Monster om de 60e verjaardag te vieren van Greet, Netty’s zus. Het is vrijdag en slecht weer, dus een behoorlijk pittige reis over de slechte Belgische wegen. In Monster worden we warm onthaald door Greet en haar zoon Guus. De volgende dag is de verjaardagslunch. ’s Avonds terug naar Kollum. Het was weer een mooi avontuur.