Midelt en de oase

De N13 blijft een beetje onze rode draad. We zakken deze weg langzaam af naar het zuiden. Het landschap wordt steeds ruiger, weinig groen, bergen rondom en heel weinig water in de rivieren. We stoppen onderweg voor koffie op een ruig terreintje waar verschillende botten liggen, o.a. de kaak van een paard of ezel. Pieter snuffelt er nieuwsgierig aan.

Midelt is een stoffig stadje met een wat gedateerde camping municipal. De beheerder is even weg, maar een Schotse gast legt ons uit hoe het werkt. De beheerder is er ook al snel weer. Beetje vervelend mannetje. Gasten die wat langer blijven of excursies boeken, hebben een streepje voor. Buurman Wim staat er al een paar dagen en is op excursie naar de mijnen geweest, volgens de beheerder is hij daarom een geweldige kerel.

Even later draaien Patrick en Sanne ook de camping op. Zij komen uit Fez. Wij gaan aan de wandel en kijken rond in het rustige centrum. In de medina kopen we mandarijnen en bananen. Een koopman met één tand biedt o.a. noten aan, ze zijn heerlijk en we kopen walnoten en amandelen. Omdat hij zoń grappige man was en ook steeds gul lachte met zijn ene tand vroegen we of we een foto mochten maken. Ja hoor dat mocht wel. Hij gaat er écht even voor poseren,maar wel met zijn mond dicht. En beetje zoals onze voorouders dat deden als de fotograaf kwam.

Tot grote teleurstelling van de beheerder vertrekken we de volgende ochtend. Hij geeft nog aan dat er die dag een grote markt is,dat konden we weerstaan. We toeren verder langs de N13. Koffie drinken we op een voetbalveld, voor de goal. Het landschap wordt steeds kaler en woestijniger. Ons doel is de oase Aoufous, de grootste van Marokko, langs de rivier de Ziz. Er staan allemaal soorten dadelpalmen, prachtig. We stoppen nog even bij de ‘blauwe bron’, maar dat is helaas een teleurstelling. Er is niets over van de natuurbron met mooi blauw water. Rond de bron is een bassin van beton gemaakt, er is een rommelige camping bij met allerlei winkeltjes. Kinderen springen en dansen rond de bus om aandacht en een aalmoes. Niet onze smaak zullen we maar zeggen.

Bij camping Tissirt staat Ali, de eigenaar, al op ons te wachten. Hij dirigeert ons naar een mooi plekje in de zon. Hij heeft een prachtige camping met 14 plaatsen en brandschoon sanitair met een spectaculair hete douche. Hij biedt aan om berberpizza’s voor ons te maken ‘s avonds. Goed plan. Hij komt ze om een uur of zeven brengen en ze zijn inderdaad heerlijk. Ali heeft ‘s middags onze was meegenomen en het thuis laten wassen. We hangen het op en door de zon is het snel droog.

De volgende morgen een wandeling door de oase. We willen naar het volgende dorpje lopen, langs de andere kant van de rivier terug en dan oversteken naar de camping. Dat laatste lukt niet, dus moeten we dezelfde weg terug. In het dorpje allemaal vriendelijke mensen die een paar woorden Frans spreken. Een vrouw wil ons uitnodigen, maar dat slaan we af. Pieter is een attractie. Stoere jongetjes halen dadels voor hem op, heel lief maar dat lijkt ons geen goed idee. Ook willen ze met hem wandelen aan de lijn. Omdat ze dat niet gewend zijn, honden zijn hier vooral zwerfhonden, gaan we er niet op in. Dan worden ze vervelend, gaan met dingen gooien, dus moet Netty ze even flink in het Nederlands toespreken om ze weer kwijt te raken. Wel jammer dat de sfeer dan omslaat, het zijn nog maar jongetjes van een jaar of 8/9. Doordat we niet de rivier over konden hebben we wat begon met een wandeltje een soort halve marathon gelopen. Blij weer op de camping terug te zijn en lekker met de beentjes omhoog met een kopje thee in de zon.