Tabriz

Heerlijk uitgeslapen. Geen herrie van de bouwplaatsen om ons heen. Gek eigenlijk, want het is dinsdag. Later blijkt het vandaag een vrije dag te zijn. De eerste uitdaging is de bakker. Op straat word ik direct aangesproken door een keurige oude heer die zich voorstelt als Engelse leraar en gids. Hij helpt ons graag. Ik krijg zijn visitekaartje en kan hem altijd bellen. In het winkeltje verderop hebben ze geen brood, dus ik loop verder. Uit een zijstraatje komt een jonge militair met twee broden onder de arm. Ik wijs er op en hij neemt me mee naar de bakker aan het eind van de straat. Daar koop ik twee platte broden, die nog zo warm zijn dat ik van hand moet wisselen. De jonge militair spreekt geen Engels. Als ik vraag of hij van voetbal houdt, knikt hij enthousiast. Als ik dan over Reza begin die in Nederland speelt, begint hij te stralen en legt zijn hand op zijn hart.
Na een rustig ontbijt en een wasje, gaan we de stad in per taxi.

De eerste de beste stopt aan de rand van de drukke weg en we kunnen gelijk mee. Eerst maar naar de blauwe moskee. Die valt wat tegen. We moeten 4,50 euro per persoon betalen! De moskee zelf is bij een aardbeving in 1773 verwoest en pas in 1951 weer opgebouwd. Dat is mooi gedaan, maar er is weinig sfeer. Daarna op naar de bazaar. Ontzettend groot, bijna een dorp op zich. Het is rustig omdat het een feestdag is. Veel kleding, goud, kruiden en Perzische tapijten. Een telefoonwinkel vinden we niet en als we er later vlakbij de camping toch eentje vinden, is hij gesloten. We gaan wat eten in een echt Iraans restaurantje. Gehakt op ee spies, lekker geroosterd op brood met allerlei verse groenten met een bakje yoghurt. ( niet als toetje hoor) Heerlijk. De taxi terug is een avontuur, want niemand kent het park. Uiteindelijk spreekt er iemand Duits en met maps.me wordt duidelijk gemaakt waar we heen moeten. De chauffeur brengt ons naar het eerste beste park, maar dat is de verkeerde. Hij vervolgt de route, maar slaat toch weer net te vroeg af bij een volgend park. Het is nog 700 meter, dus we laten het maar zo. Het laatste stuk lopen we wel. Zo vinden we nog een telefoonwinkel op loopafstand van de camping en een drogist waar Netty Broomhexide kan kopen tegen de vastzittende hoest,die al een aantal dagen aanhoudt en niet echt ‘oplost’. Morgen weer verder op ontdekking in dit bijzondere land.